روز ۲۲ مرداد ۱۳۵۰ بحرین با فشار انگلیس و ضعف و اغماض رژیم شاه رسما استقلال خود را در برابر ایران اعلام كرد و در ۲۵ آذر همان سال نیز به عضویت سازمان ملل متحد درآمد و به عنوان یكصد و بیست و نهمین عضو آن شناخته شد.
جدایی خواهی در بحرین زمانی پدیدار شد كه این منطقه از ۱۸۹۲ میلادی تحت سلطه كامل بریتانیا درآمد. پیش از این، انگلستان از طریق انعقاد قراردادهای گوناگون كوشیده بود تا این سرزمین را تحت حاكمیت خود درآورد. نخستین قیام عمومی بحرین در مارس ۱۸۹۵ بر ضد «شیخ عیسی بن علی» نخستین حاكم از سلسله آلخلیفه شكل گرفت. این قیام با دخالت سرهنگ «آرنولد ویلسون» نماینده انگلیس در خلیج فارس سركوب شد و بازداشت و تبعید ناراضیان به «زباره» در شمال شبه جزیره قطر را در پیداشت و درگیریهای شدیدی را میان قطر و بحرین بوجود آورد. این امر باعث شد قطر با انعقاد قراردادی خود را تحت الحمایه انگلیس سازد. این رویداد نقطه آغاز بیش از یك قرن كشمكش سیاسی و نظامی میان بحرین و قطر بود.
در سالهای بعد به تدریج افكار عمومی در بحرین به ایران متمایل شد. انقراض سلسله قاجار در ایران و طرح ادعاهای ارضی رژیم پهلوی اول، این تمایل را در میان مردم بحرین افزایش داد و از جانب دیگر بر حساسیت انگلیسیها در منطقه افزود و آنان را به تحكیم پایههای نفوذ و سلطه خود در بحرین سوق داد.
از اواسط قرن بیستم ادعاهای تاریخی ایران در مورد حاكمیت بر بحرین جدی شد. مجلس شورای ملی در آبان ۱۳۳۶ لایحهای را تصویب كرد كه به موجب آن بحرین استان چهاردهم ایران اعلام شد و دو كرسی خالی برای نمایندگان «استان چهاردهم» در نظر گرفته شد. این اقدام و تهدید ایران در مورد تحریم هر سازمان و مجمع بینالمللی كه بحرین را به رسمیت بشناسد، موضوع را پیچیده كرد. اما فشار انگلیس به شاه به دست كشیدن ایران از ادعاهای ارضیاش نسبت به بحرین انجامید.
در سال ۱۳۴۷ شاه گفت: «اگر مردم بحرین مایل نباشند به كشور ما ملحق شوند هرگز به زور متوسل نخواهیم شد.» ایران سعی داشت تا سرنوشت بحرین در یك همهپرسی تعیین شود، در حالی كه دولت بحرین و حكومت انگلیس هریك به دلیل آن كه همه پرسی و رجوع به آرای مردم بحرین، سبب نفی سلطه آنان از این كشور میشد، با آن مخالفت كردند. در نتیجه ایران و انگلستان توافق كردند تا به جای برگزاری همهپرسی، از سازمان ملل متحد خواسته شود سرنوشت سیاسی این سرزمین را از طریق یك نظرسنجی از میان گروهها و طبقات مختلف تعیین كند.
حكومت بحرین كه تحت نفوذ انگلیس بود برای تأثیرگذاری بر نتیجه نظرخواهی مصمم شد تا ساختار جمعیتی این سرزمین را با اكثریت دادن به عربها دگرگون سازد. در این راستا هزاران فلسطینی و نیروی كار عرب از كشورهای منطقه به بحرین هجوم آوردند. نظرخواهی از روز ۱۰ فروردین ۱۳۴۹ آغاز شد و مدیر دفتر سازمان ملل در ژنو، گزارش برداشتهای خود از صحبت با مردم و گروههای بحرینی را كه به ادعای وی از علاقه آنان به استقلال حكایت میكرد، تسلیم دبیركل سازمان ملل نمود و با این گزارش، شورای امنیت سازمان ملل در تاریخ ۲۱ اردیبهشت ۱۳۴۹ قطعنامه ۲۷۸ را كه خواسته مردم بحرین را تایید میكرد، صادر نمود. به این ترتیب تهران و منامه در سال ۱۳۵۰ شمسی، مرزهای دریایی میان خود را تعیین و تصویب كردند و روابط دوجانبه را در همه زمینهها آغاز نمودند. بحرین روز ۲۲ مرداد ۱۳۵۰ رسما استقلال خود را در برابر ایران اعلام كرد و در ۲۵ آذر ۱۳۵۰ رسماً عضو سازمان ملل متحد شد و به عنوان یكصد و بیست و نهمین عضو آن درآمد. از آن پس تاریخ ۱۶ دسامبر (۲۵ آذر) به عنوان روز ملی بحرین شناخته میشود.
(منبع: kalaghperes.com)
منتظر پیام ها و نظرات شما عزیزان هستم؛ با تشکر ـ ع. دشتی
نظرات شما عزیزان:
:: موضوعات مرتبط با این مطلب:
وقایع تاریخی،
،
:: برچسبها:
ایران,
بحرین,
انگلیس,
سازمان ملل,
